ЗМЕСТ
Уводзіны 2
I Душа паэта – мастака філасофскай думкі 3
II Разуменне паэтам жыцця 7
III Свет лірычнага героя 10
Заключэнне 13
Выкарыстаная літаратура 14
УВОДЗІНЫ
У наш прагматычны і маланкава імклівы час, калі чалавеку дарагая кожная хвіліна, чытач прывык да такіх жа імклівых і нервовых вершаў – экспромтаў, вершаў – імпульсаў, у якія недзе ў падтексце ледзь улоўнымі штрышкамі пазначана думка, якая і здольна абудзіць, узрухаваць душу, прымусіць яе радавацца альбо засмучацца, пакутаваць над вечнай загадкай чалавечага быцця.
Мэтай наступнай курсавой працы з’яўляецца даследванне тэмы філасофскай лірыкі Рыгора Барадуліна. Даследванне праведзена па творах пісьменніка і крытычных матэрыялах знакамітых беларускіх крытыкаў і публіцыстаў, якія таксама закранаюць гэтую тэматыку: У.Гніламёдаў, А.Русецкі, В.Старычонак, А.Лойка, С.Законнікаў, Л.Гарэлік, А.Астраух, В.Макарэвіч.
Свет паэзіі Рыгора Барадуліна – асобны, шырокі і высокі, маляўнічы і шматгалосы. У яго ўваходзіш сёння, як ва ўжо знаёмы і блізкі сваімі ўрочышчамі палёў і пералескаў, рэк і азёр свет. Ты тут быў, ты прыйшоў зноў. Ты ўспамінаеш, што тут было, бачыш, што ёсць цяпер, пазнаючы і не пазнаючы знаёмыя мясціны, бо, як і ў прыродзе, тут пануе вечны закон абнаўлення. Дык, як і ў прыродзе, сённяшняе, якое буяе навіной, не можа стушаваць усіх слядоў учарашняга. Тым больш калі гэта ўчарашняе – яно і спаконвечнае: зялёныя аеры, белы снег, чырвонае сонейка, сіні блакіт над хатай.
Спектр філасофскай тэматыкі і праблематыкі ў творчасці Рыгора Барадуліна мае багатую палітру. Бадай што, любы са шматлікіх яго зборнікаў можа пацвердзіць гэтыя словы. Тым больш яны тычацца творчасці эпохі пераменаў, эпохі рознага роду трансармацый, эпохі з аморфнымі, астыгматычнымі, спашукаючымі чалавека каштоўнасцямі. Адчуць подых эпохі і разам з тым не збіцца на шлях да лжэідэалаў, не згубіць у сабе чалавечнасць дапамагае пранікнёнае спасціжэнне сталай мудрасці паэта ў яго творах.
Філасофскія лірычныя вершы Рыгора Барадуліна тужаць па гарманічнай душы, сапраўднаму інтлекту, пры судакрананні з якім багацее кожная душа. Аўтар прагне высокага неба ідэала, у якім можа шырока развінуць крылы неўтаймаваная фантазія і ўзнёсласць. Шукае ўсё гэта не ў завоблачных высях і абстрактных эмпірыях, а ў рэальным жыцці, сярод рэальных людзей і асоб.
1. ДУША ПАЭТА – МАСТАКА ФІЛАСОФСКАЙ ДУМКІ
Лірычны жывапіс філасофскай думкі Рыгора Барадуліна, пачынаючы з ранніх вершаў і канчаючы творамі 90-х гг., вызначаецца незвычайным багаццем зрокавых, слыхавых і абаняльных асацыяцый: “Асацыяцый караваны Па ўсіх радках накіравана” (“Паэты”). Прыкладам асацыятыўнага мыслення ў ранняй лірыцы з’яўляецца верш “У верасня – свой, асаблівы пах...”, у якім дакладна ўзнаўляюцца колеры, гукі, водар роднага краю, што сведчыць пра надыход восені.
Душа паэта – сына на хутары Верасовачка, у матчынай хаце, на Ваўченскім возеры. ............