Установа адукацыі: Магілёўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя А.А. Куляшова
Факультэт славянскай філалогіі
Кантрольная работа
Па стылістыцы беларускай мовы
студэнткі 4 курса
факультэта славянскай філалогіі
аддзялення журналістыкі, АЗН
Кузьміной Марыны Аляксандраўны
Магілёў, 2008 год
Змест
Заданні 3
Падабраць тэкст з 10-15 звышфразавых адзінстваỷ (абзацаỷ, складаных сінтаксічных цэлых) для выканання далейшых заданняў. 3
Паказаць апісальна ці ỷ таблічнай форме ỷзаемадзеянне стылістычна нейтральных і афарбаваных моỷных сродкаỷ у падабраным тэксце. 5
Акрэсліць узаемадзеянне экстралінгвістычных (пазамоỷных) і лінгвістычных фактараỷ у падабраным тыксце. 5
Зрабіць поỷны стылістычны разбор (аналіз) тэксту ў строгай адпаведнасці з прапанаванай схемай. 6
Літаратура. 9
Заданні Падабраць тэкст з 10-15 звышфразавых адзінстваỷ (абзацаỷ, складаных сінтаксічных цэлых) для выканання далейшых заданняў Васіль Быкаў. Кар’ер.
Работы ў кар’еры засталося няшмат – апошні, бліжні ад могілак кут, зрэдку парослы асотам да свежым пырнікам, і на тым усё можна б лічыць скончаным. Але Агееў не спяшаўся брацца за справу, з ранніцы ён сядзеў над слабенькім, распаленым са смецця і папяровых абрыўкаў цяпельцам, якое смярдюча дыміла, - грэў рукі. Раніца выдалася хмарная, без пробліску сонца; расы на траве не было, з поля дзьмуў свежы халаднаваты вецер, трывожна шумелі дрэвы на могілках. Накінуўшы на плечы сінюю балоневую куртку, Агееў прыпамінаў свой сённяшні сон.
Сон быў просты, амаль элементарны па вобразнасці, але ён уразіў Агеева сваім загадкавым сэнсам, загадкавым нават для яго, які заўжды ўмеў амаль пэўна расшыфроўваць свае начныя шарады.
Зусім без якіх-небудзь подступаў да галоўнага, сон пачаўся з таго, што ён Агееў, мяркуючы па ўсім, аднекуль незнарок выпаў, з якога іншага свету ці іншага часу, і апынуўся адзін у вялізнай, страхаватай, пустой прасторы. Цяжка было зразумець характар тае прасторы і нават здагадацца, што ёю з’яўляецца – мора, зямля ці, можа быць, космас. Зрэшты, ўсё ляжала па-за зрокавым вобразам, хутчэй адносілася да сферы пачуццяў і ўвасаблялася адчуваннем абсалютнай, гнятлівай адзіноты. Па меры таго, як доўжыўся сон, тое адчуванне ўсё большала, а прастора шырэла, запаўнялася трывогай, бояззю, страхам. Ён дужа пакутаваў, і тыя яго пакуты былі хутчэй за ўсё душэўныя, таму што цялесны Агееў сам па сабе быццам адсутнічаў, у гэтым загадкавым асяроддзі было толькі яго абстрактнае Я, пазбаўленае плоці і тым не менш надта балючае. Падобна, аднак, гэтае яго бясплотнае Я між тым увесь час сціскалася, меньшаючы ў аб’ёме па меры разрастання загадкавай прасторы. І вось на рэшце настаў такі момант, калі Я зусім знікла, растварылася, пакінуўшы толькі ўяўленне пра сябе, успамін, ці невыразны адбітак сваёй прысутнасці дзесці, што ўжо не было ні асяроддзем, ні вобразам. Засталіся хіба што яго пакуты, у якія ён пераўвасобіўся ўвесь, без рэшты, і за якімі нічога больш не было.
Дзіўна, але гэты сон нейкім аддаленым пачуццём напомнім яму тую, даўно перажытую ім пагібель, калі ён ў непрытомнасці, з вінтовачнай куляй у грудзях падаў у кар’ер. Тады выпадак ці круты, недастаткова навіслы над вадой схіл не далі яму зваліцца ў лужыну, у якой апынуліся толькі ягоныя ногі, і праз гадзіну ці больш ён апрытомнеў. ............
